Casus Miranda

Miranda is een vrouw van 35 jaar, jonger ogend dan kalenderleeftijd doet vermoeden. Ze is al jaren in behandeling bij de GGZ. De begeleiding verloopt moeizaam en dat komt omdat er geen overeenstemming bereikt kan worden over de begeleiding en doelen. Miranda is van mening dat ze geen psychiatrische stoornis heeft.  Miranda heeft vaker een RM gekregen om ervoor te zorgen dat ze begeleiding/behandeling accepteert. Zonder RM onttrekt Miranda zich van behandeling. 

Miranda woont alleen, haar dochter wordt opgevoed door  een familielid en zij wonen in de buurt. . De familie voelt zich uitgeput en kunnen moeizaam met elkaar samenwerken om Miranda te ondersteunen. Met haar ouders heeft ze afwisselend wel en geen contact. De vader en moeder van Miranda hebben onderling ook geen contact meer. Miranda is zeer begaan met haar dochter en wil graag dat haar dochter bij haar komt wonen. Miranda denkt dat dit mogelijk is. 

Miranda woont al vele jaren in dezelfde buurt en een aantal keren per jaar zorgt ze voor veel overlast. Ze spreekt kinderen aan, belt aan bij de buren met allerlei mededelingen, zorgt voor geluidsoverlast, onderhoudt haar tuin slecht, gedraagt zich bij tijd en wijle bizar en zorgt daardoor voor angst bij kinderen en de buren. Als het minder goed gaat met Miranda wil ze ook allerlei instanties aanspreken op hun gedrag of ze wil hen laten weten wat haar allemaal is overkomen en mailt/belt/gaat langs bij mensen. Een patroon dat jaarlijks terugkomt. 

Dit keer is het wel ernstiger; ze stalkt ook mensen die buiten haar eigen wijk wonen; ex partner, buren van vele jaren terug. Ze is nauwelijks te corrigeren. Buren klagen meer, politie krijgt meer meldingen. Vader meldt dat zijn auto is bekrast. Broer van Miranda klaagt dat ze zorgt voor overlast in zijn buurt en bij hem. 

Miranda wordt als casus ingebracht bij het project Tien-in-Twente.  De situatie is moeilijk te beheersen. RM criteria zijn er nog onvoldoende. Politie meldt veel. De mailwisselingen hierover zijn veel en met uitroeptekens; ‘het kan toch zo niet doorgaan’.  Situatie is voor alle betrokkenen moeilijk en roept machteloosheid op. Miranda lijkt geen last te hebben en ontkent overlast o.i.d. Er moet wat gebeuren. 

In het instellingenoverleg onder regie van de gemeente wordt tot de conclusie gekomen dat het patroon mogelijk alleen doorbroken kan worden door een uithuiszetting. Een interventie die zeer ernstig ingrijpt op het leven van Miranda en waarvan we de uitkomsten niet kunnen voorspellen. 

De procedure voor uitzetting is opgestart en de rechter stemt in. Dan verloopt de procedure zeer snel en moet ze er ook snel uit. Ondertussen loopt ook de RM procedure en wonderwel is de RM een feit als patiënte geen woning meer heeft. 

De casus roept wel het een en ander op: 

  • Het roept onmacht op. ‘De GGZ doet niets’
  • Mailwisselingen met uitroeptekens ‘zo kan het niet langer’. Foto’s als bewijsmateriaal. 
  • Miranda ziet geen probleem 
  • Interventie; uithuiszetting roept ook onmacht op. Frustratie. Wat daarna? Probleem van de GGZ en patiënte. Tevens wil je het ook niet omdat het een eigen/veilige plek is van Miranda. 
  • Interventie uithuiszetting ook begrijpelijk.
  • Uithuiszetting kan ook nieuwe kansen opleveren; we willen al langer dat ze beschermd gaat wonen. 

Betrokken partners:

Jeugd bescherming 
Politie
Wijkteam
Woningcorpratie
GGZ
Stadsbank 
Gemeente 

Vragen checklist:

  • Is het rommelig in de woning?
  • Weet u wanneer het laatste contact met haar zoon is geweest?
  • Zijn er meer meldingen van de buren geweest over overlast?
  • Is het u bekend dat mevrouw recentelijk vreemde mailtjes en briefjes naar allerlei mensen/instanties stuurt?
  • Is mevrouw helemaal in het zwart gekleed?
  • Is mevrouw in de communicatie niet goed te volgen?(spiritualiteit maar dan niet meer in de realiteit)
  • Maakt mevrouw in de communicatie een bozige indruk en wil zijn ze altijd gelijk hebben? 
  • Luistert mevrouw naar haar gesprekspartner?

Geef een reactie