Casus Man en Overlast

Mij werd als Ervaringswerker van het project Tien in Twente gevraagd of ik aan kon sluiten bij een overleg over een man die “overlast ”veroorzaakte bij verschillende instellingen, bedrijven en woning coöperaties. 

Het ging hier om een man met een verstandelijke beperking, die tevens analfabeet is en met veel bombarie en “bedreigingen”  bij verschillende instanties overlast veroorzaakte. Medewerkers gaven aan dat ze bang voor de man waren.

Tijdens de casus bespreking bemerkte ik al snel dat het hier om een man ging waar niet zomaar iedereen iets mee kan. Hij werd vooral niet begrepen en de man zelf  begreep ook niet wat alle medewerkers en instanties eigenlijk van hem verwachtten.

Er was al van alles bedacht rondom deze man, een ander huis aanbieden, vakantie, locatie verboden maar de overlast werd niet minder maar juist meer.

Ik besloot aan te geven dat ik wel eens wilde kijken wat ik voor deze man kon betekenen.

Dit vond men een goed idee en de wijkcoach van de gemeente maakte een afspraak met de man en mij. Als Ervaringswerker vind ik het zeer belangrijk  om te kijken naar het verhaal achter iemands gedrag; Waarom doet iemand wat hij/zij doet?

Zo ging ik er dan ook in, onbevooroordeeld. Ik gaf ook aan bij de andere betrokkenen dat ik verder geen info over deze man wilde om er zo open mogelijk in te gaan als mogelijk was.

De man vertrouwde mij niet omdat ik samen met de wijkcoach kwam die hij al niet vertrouwde. Ik vertelde hem wat ik kwam doen, dat ik samen met hem zijn post wilde doornemen om hem uit te leggen wat er nu precies van hem verwacht werd en hem te ondersteunen waar ik dat kon. De man gaf aan dat hij dat goed vond maar dat hij mij in de gaten bleef houden vooral omdat ik hem vertelde dat ik ook bij GGZ werkte,(organisatie waar hij een grote aversie tegen heeft). Ik vertelde dat mijn werk bij GGZ los stond van wat ik bij hem kwam doen en dat ik dit via de gemeente kwam doen. We maakten een afspraak samen en vele afspraken volgden waar ik me keer op keer moest bewijzen dat ik te vertrouwen ben.

Dit deed ik door echt naast hem te staan, begrip te tonen en herkenning en erkenning te bieden. Door geduld te hebben maar ook door te laten zien dat ik woord bij daad voeg en door in gewoon Nederlands zijn post te vertalen en uit te leggen wat ze precies verwachten van hem. Geregeld nam ik het contact met die instanties, bedrijven etc. over zodat ik hem daarin kon ontlasten omdat dit hem veel stress opleverde. Meneer testte me geregeld ook uit, op soms zeer creatieve manieren. Blijkbaar heb ik dit alles goed doorstaan want een half jaar later staat er altijd een kopje soep en een broodje klaar als ik langs kom en nu nog steeds.

Ik ben de eerste 10 afspraken bezig gegaan met de post door te nemen met meneer en te luisteren naar diens verhaal. Zijn verhaal zou een film zou kunnen zijn waarin hij afgekocht werd, stil gehouden en vooral niet begrepen werd. Een verhaal  waar je van zou denken dat zoiets niet in Nederland gebeurt. Door alles wat hij heeft meegemaakt is meneer achterdochtig geworden. Zijn ervaringen in de hulpverlening hebben hem niet beter gemaakt maar juist slechter en zijn gedachte van een complot tegen hem werd door de oude aanpak alleen maar bevestigd. Dat was ook niet wat hij wilde, hij wilde erkenning en begrip en hier en daar een oprecht excuus.

In eerste instantie geloofde ik niet alles wat hij me vertelde maar in de anderhalf jaar dat ik hem nu begeleid kwam ik erachter dat er toch een grote waarheid zit in wat hij me vertelde.

Al snel werd de overlast minder en kwam meneer niet meer voor bij het veiligheids overleg waarin de meest risicovolle en overlastgevende casussen uit de gemeente werden besproken. Meneer begreep nu wat er van hem verwacht werd.

De wens om erkenning, begrip en een oprecht excuus van bepaalde instanties bleef.

Ik besprak met de wijkcoach dat er iemand moest komen die die post met hem doornam zodat ik me op andere gebieden kon focussen. Omdat hij niemand vertrouwde was dit een moeilijke stap. Toch ging hij ermee akkoord en zo kwam een medewerker van het RIBW er in voor deze man. Tijdens mijn bezoeken zag ik dat zijn vrouw ook de nodige hulp nodig had omdat haar psychische beeld veel stress bij meneer teweeg bracht.Ook dit besprak ik met de wijkcoach en we besloten samen om Aveleijn in te zetten.

Toe er iets meer rust was, ben ik ook met mevrouw in gesprek gegaan. Ik ontdekte dat er al 12 jaar niet naar haar medicatie die zij gebruikte in verband met psychische klachten was gekeken. Ik vond dat er eens goed naar mevrouw haar medicatie gekeken moest worden en nam  contact op met hun huisarts. Omdat ze niets met GGZ te maken wilde hebben door wat er tussen hen en GGZ was voorgevallen, gingen we opzoek naar andere instanties.

Bij instantie nummer 1 waar op de website staat dat ze ook Bipolaire stoornissen behandelen, kreeg ik nul op rekest omdat ze daar alleen kortdurende stoornissen zouden behandelen.

Bij nummer 2  kreeg ik ook nul op rekest om onbegrijpelijke reden.

Meneer was in alle staten op dit moment ( door de zoveelste afwijzing en zag hier een complot in met GGZ als hoofdveroorzaker) en is bij de bij deze instelling verhaal gaan halen op zijn manier wat er voor resulteerde dat hij een afdeling verbod kreeg aldaar .

Zowel de wijkcoach, de huisarts en ik vonden de reden van afwijzing ook twijfelachtig en besloten samen een klacht in te dienen bij het de instelling, deze is reeds op een hoger niveau getild.

Tijdens dit alles voelde meneer zich ook niet begrepen bij zijn huisarts en haar assistentes.

Hier ben ik eerst in gesprek gegaan met de huisarts, heb ik de assistentes uitgelegd hoe met meneer om te gaan, waarom meneer doet wat die doet.

En uiteindelijk twee opvolgende gesprekken met meneer, huisarts, wijkcoach en mij zelf.

Waardoor het er daar nu ook geen overlast meer is mede doordat ze meneer nu anders benaderen.

Aangezien mevrouw toch iemand nodig heeft om naar haar medicatie te kijken heb ik hun weten te overtuigen om verder te kijken dan alleen deze instelling aangezien ze ontzettend gefocust waren om perse daar de zorg te krijgen.

Uiteindelijk heb ik mevrouw in zorg gekregen bij een ggz aanbieder in Oldenzaal waar ze zeer content mee zijn.

Tussen al deze dingen door had ik meneer ieder dag aan de lijn en luisterde ik naar hem en trachtte hem weer rustig te laten worden (wat negen van de tien keer ook lukte).

Ging ik met hem samen in gesprek met instanties en probeerde ik hier en daar uit te leggen hoe om te gaan met meneer en vooral dat meneer niet gevaarlijk is maar dat het overcompensatie is vanwege zijn LVB zijn en hij niet snapt wat ze van hem willen.

Ook hoe men op zijn gedrag reageerde deed niet goed aan zijn beleving van een groot complot of het dat ook is weet ik niet maar er gebeurde en gebeuren op zijn minst aparte dingen. Had ik de ene na de andere instantie aan de lijn en werd ik op een gegeven moment de lijm tussen alle instanties .Tussen woningbouw, wijkteam, huisarts, noem maar op.

Ook bij GGZ die hij als de grote aanstichter van al het kwaad ziet ging hij meerdere malen verhaal halen met als gevolg verschillende locatie verboden.

Dit was tegen mijn advies  want eigenlijk wilde deze meneer alleen gehoord worden en een gemeend excuus voor de 15 jaar die zij van hem afgenomen hadden naar zijn zeggen.

Mijn advies was om met meneer en mij in gesprek te gaan juist omdat hij zich dan gezien voelt en dat de overlast dan zal afnemen, helaas werd hier geen gehoor aan gegeven en werd de overlast idd groter.

Ik heb meneer toen kunnen overtuigen dit niet meer te doen en het te laten rusten en los te laten. Hij ervaarde hierdoor veel stress  en ik adviseerde hem te gaan genieten van zijn huisje en vrouw en bezig te gaan met de leuke dingen des levens. Dit heeft hij een lange periode ook gedaan. Deze man is een van de mooiste mensen als mens die ik ooit heb mogen ontmoeten met zijn hart op de goede plek. In het hofje waar hij woont houdt hij alles schoon en onderhoud de tuinen van zijn buren bijvoorbeeld.

Conclusie uit deze casus is dat als je kijkt naar het verhaal achter de persoon, echt interesse toont, kijkt wat nu eigenlijk echt het “probleem” is, in gesprek gaat met alle partijen met daarnaast uitleg te geven over het hoe en waarom en hoe hier mee om te gaan, iemand bij de hand nemen en vooral begrip, erkenning toont je alle onrust/overlast weghaalt.

Zie dus niet een probleem maar een mens.

Geef een reactie